Ustandaryzuj swoje operacje związane z pomiarami 3D za pomocą uniwersalnej platformy oprogramowania

Wynalezienie i udoskonalenie technologii pomiarów 3D na przestrzeni minionych sześciu dekad umożliwiło produkcję coraz bardziej złożonych produktów o wysokiej jakości. Wszystko zaczęło się w latach 60. dwudziestego wieku. To właśnie wtedy w branży motoryzacyjnej zaczęto stosować pierwsze współrzędnościowe maszyny pomiarowe (CMM) z oprogramowaniem pomiarowym 3D. W tamtych czasach inżynieria oprogramowania była dopiero w powijakach. Nie było żadnych określonych standardów sprzętu komputerowego ani systemu operacyjnego. W wyniku tego wczesne urządzenia pomiarowe 3D były systemami zamkniętymi, a każdy producent sprzętu wykorzystywał własne oprogramowanie. Tak rozpoczęła się era korzystania z wielu programów w laboratoriach pomiarowych 3D.

Niektóre firmy po dziś dzień używają więcej niż pięciu różnych marek oprogramowania do pomiarów 3D. Zwykle używają do dwóch współrzędnościowych urządzeń pomiarowych, dostarczanych przez producentów, dwóch lub trzech przenośnych urządzeń pomiarowych, takich jak ramiona skanujące, skanery wykorzystujące technologię światła strukturalnego i trakery laserowe, a do tego do dwóch cyfrowych urządzeń pomiarowych.

W latach 90. dwudziestego i na początku dwudziestego pierwszego wieku pojawiły się programy i standardy pomiarów 3D niezależne od używanego sprzętu. Dzięki temu można było używać jednego oprogramowania do obsługi urządzeń pomiarowych 3D różnych producentów. Na przykład:

• W kilku programach CMM wdrożono wiele protokołów sterowania i użyto neutralnych specyfikacji urządzeń pomiarowych (I++ DME) do obsługi współrzędnościowych urządzeń pomiarowych różnych producentów.
• Wprowadzono standard DMIS (Dimensional Measuring Interface Standard), który pozwalał na tworzenie programów offline obsługiwanych przez wiele różnych rozwiązań programowych i sprzętowych, a także w pewnym zakresie na wymianę danych między nimi.
• Firmy zajmujące się rozwojem oprogramowania opracowały programy do pomiarów 3D niezależne od sprzętu, które potrafiły obsługiwać ramiona skanujące i trakery laserowe wielu marek. Przełom ten stał się możliwy dzięki producentom przenośnych urządzeń pomiarowych, którzy udostępnili otwarte zestawy narzędzi do programowania, umożliwiające współpracę z ich sprzętem.

Zastosowanie oprogramowania niezależnego od używanego sprzętu znacząco poprawiło osiągi, umożliwiając metrologom łączenie się ze sprzętem różnych producentów za pomocą jednego oprogramowania. Niemniej jednak technologie pomiarowe były nadal ograniczone do silosów:

• Pomiary za pomocą współrzędnościowych urządzeń pomiarowych i przenośnych urządzeń pomiarowych różniły się tak znacznie, że operatorzy pracowali w różnych środowiskach.
• Cyfrowe mierniki można było obsługiwać wyłącznie za pomocą specjalistycznego oprogramowania pomiarowego.
• Automatyczne komórki pomiarowe oparte na robotach wykorzystywały dedykowane oprogramowanie, które zapewniało ścisłą współpracę programowania ruchów robota z sekwencjami pomiarowymi, co powodowało powstanie kolejnego silosu programowego.

Tak znaczące różnice między systemami uniemożliwiały efektywną współpracę. Jedynym sensownym sposobem na łączenie pomiarów z wielu programów było ich zewnętrzne gromadzenie. Stało się jasne, że potrzebna jest drastyczna zmiana technologii, aby wyeliminować silosy, uprościć pomiary i zmaksymalizować wydajność pomiarów 3D.